صدور دستور موقت و شرایط آن

صدوردستورموقت 

فرآیند رسیدگی دادگاه ها طولانی است.در این مدت ممکن است برای مدارکی که خواهان جمع آوری  کرده یا برای موضوع دعوا اتفاقاتی بیفتد که از بین برود یا ناقص شود. بنابراین، باید راهکارهایی باشد که مدارک و یا موضوع دعوا حفاظت کند.

یکی از این راهکارها دستور موقت است.دستور موقت یا همان دادرسی فوری دستوری است که دادگاه مبنی بر توقیف مال یا انجام عمل یا منع از امری صادر می‌کند.

ویژگی‌ها:

۱- تبعی بودن: دستور موقت تبعی است یعنی در کنار اصل دعوا یا قبل از دعوایی که بعدا اقامهخواهدشد،درخواست می شود.

۲- موقتی بودن: دستور موقت با صدور رای نهایی پایان می یابد.

۳- فوری بودن: در دستور موقت دادگاه باید فوریت را احراز کند و این فوریت باید هنگام رسیدگی به دعوای دستور موقت وجود داشته باشد یعنی تاخیر در رسیدگی باعث ورود ضرر به خواهان گردد.

۴- پرداخت تامین برای خسارت احتمالی: مطابق ماده‌ی ۳۱۹ قانون آیین دادرسی مدنی مصوب ۱۳۷۹، دادگاه مکلف است برای جبران خسارات احتمالی که از دستور موقت حاصل می‌شود، از خواهان تأمین مناسبی بگیرد.

۵- لزوم تأیید رئیس حوزه‌ی قضایی: اجرای دستور موقت مستلزم تایید رئیس حوزه‌ی قضایی است.

با بهره گرفتن از تخصص و تجربه یک وکیل متخصص از مجموعه وکلای خبره سامانه تخصصی وکیل نوین ، می توانید از راهکارهای خاص قانونی استفاده کنید.

شرایط:

۱- مهم ترین شرط این است که صدور دستور موقت منوط به احراز فوریت است.

(بند ب و ج ماده ۱۰۸  قانون آیین دادرسی مدنی) فوریت، موضوعی است که تشخیص آن به صلاحدید دادگاهی که بهدرخواست رسیدگی می نماید واگذار شده است. این امر در ماده۳۱۵ ق. آ. د. مدنی تصریح گردیدهاست.

خسارتی خطیر و غیرقابل جبران که فوریت دارد (فوری یا قریب الوقوع است) وارد خواهدشد.

اگر دادگاه تشخیص دهد که احتمال ورود خسارت قبل از حکم در اصل دعوا وجود ندارد یاضعیف می باشد،

دستور موقت صادر نمی نماید.

وظیفه متقاضی دستور موقت ارائه دلایل و برامینی استکه سبب فوریت را اثبات می کند اما تشخیص این امرکه سبب اعلام شده توجیه کننده ترتیبات مورددرخواست است با دادگاه می باشد.

۲- دستور موقت در صورتی صادر می شود که ذی نفع درخواست نموده باشد (مواد ۳۱۰، ۳۱۹ و ۳۲۳ قانون آیین دادرسی مدنی) بنابراین دادگاه نمی تواند رأساً قرار دستور موقت را صادر کند.

فرآیند رسیدگی:

دادگاه صالح: ۳ دادگاه زیر صلاحیت رسیدگی به دستور موقت را دارند. اگر دعوای دستور موقت به دادگاهی جز موارد زیر داده شود، دادگاه صلاحیت ندارد و درخواست را رد می کند.

این دادگاه ها عبارتند از:

۱- دادگاهی که دعوای اصلی در آن مطرح است.

۲- دادگاهی که صلاحیت رسیدگی به دعوای اصلی را دارد.

۳- دادگاهی که موضوع دستور موقت در حوزه‌ی آن واقع شده است.

رسیدگی:

طبق مواد ۳۱۱ و ۳۱۸ ق. آ. د. مدنی دستور موقت می تواند ضمن دادخواست راجع به اصل دعوا،پس از اقامه دعوا و یا پیش از تقدیم دادخواست نسبت به اصل دعوا درخواست شود.

اگر درخواست دستور موقت قبل از اقامه دعوا باشد بایدبر برگ دادخواستتنظیم شود زیرا لازم است که در دفتر ثبت دادخواست های دفتر کل ثبت و توسط مقام ارجاع کننده ارجاع شود.

با توجه به ماده۳۱۸ق. آ. د. مدنی در صورتی که ابتدا دعوای دستور موقت مطرح شده باشد، درخواست کننده باید حداکثر ظرف۲۰ روز از تاریخ صدوردستور به منظور اثبات دعوای خود به دادگاه صالح مراجعه و دادخواست خود را تقدیم کند.

اگر ظرف ۲۰ روز اصل دعوا مطرح نشود،ضمانت اجرا رفع اثر شدن از دستور موقت است . البته به شرطی که طرف مقابل درخواست کند.

درخواست دستور موقت اگر ضمن اقامه دعوا باشد در دادخواست مطرح می شود و بنابراین نیازی به برگ جداگانه نیست اما اگر پس از اقامه دعوا باشد ممکن است کتبی یا شفاهی باشد.

درخواست شفاهی درصورتمجلس قید و به امضایدرخواست کننده می رسد (ماده ۳۱۳ ق. آ. د. مدنی).

۱- دستور موقت چیست؟

۲- در چه مواردی دستور موقت صادر می شود؟

۳- شرایط صدور دستور موقت چیست؟

۴- فرآیند رسیدگی به دعوای دستور موقت چیست؟

۵- ویژگی های دستور موقت چیست؟